XV. "I don't look to the future anymore. Only the past..."

To, co powstało w tym rozdziale jest niezrozumiałe nawet dla mnie. Miałam zupełnie inny plan, który rozpieprzył się z chwilą, gdy zaczęłam pisać. Wpadłam w depresyjny nastrój, mimo to jestem zadowolona z tego, co wyszło. Mam nadzieję, że włożyłam w ten rozdział wystarczająco dużo emocji, w czym nie jestem zbyt dobra, pierwszy też raz zdarzyło mi się opisywać taką scenę aż tak dokładnie.

Jest nowy wygląd bloga, bo potrzebne mi były zmiany ^^

Tyle ode mnie na dziś, zanim pochłoną mnie czarne chmury i zacznie padać na głowę x)

Powłóczyłam nogami, chcąc jak najszybciej wykonać misję i wrócić z powrotem do siedziby. Na rękach nadal miałam gęsią skórkę i było mi zimno, po zafundowanym przez Uchihę prysznicu. Oficjalnie go nie lubię.

- Z której wioski pochodzisz? - Usłyszałam jego nagłe pytanie i uśmiechnęłam się lekko pod nosem. A więc jednak to pytanie wypłynęło.

- Przecież wiesz, że mój klan nie podlega żadnej z wiosek. Jesteśmy niezależni - odpowiedziałam, a brunet spojrzał na mnie jakby powątpiewająco. Czyli nie dał się przekonać...

- Opuściłaś swój klan. Nie powiesz chyba, że tak po prosu sobie potem błądziłaś bez celu?

- Cóż, w dużej mierze tak. Potem przez chwilę zajął się mną Orochimaru i zostałam uraczona opaską  Oto-gakure.

- Orochimaru? - Kiwnęłam głową. - Byłaś jednym z jego eksperymentów? - Ponownie się uśmiechnęłam.

Cóż, mógł to tak poniekąd nazwać, choć nie była to do końca prawda.

- Pomagałam w szkoleniach - wyjaśniłam krótko, tonem, który wyraźnie wskazywał na koniec przesłuchania.

Nie zamierzałam zwierzać się mu ze swojej przeszłości bardziej, niż zrobiłam to dotychczas.

- Ty jesteś Misami z klanu Akari, o której mówiła Karin? - Gad spoglądał na młodą dziewczynę z wyraźnym zainteresowaniem. Ta wsparła rękę na biodrze i uśmiechnęła się drwiąco.

- A ty jesteś tym osławionym Orochimaru-sama, tak? Nie wyglądasz na strasznego – powiedziała swobodnie i już wiedział, że przyszedł do niego ciekawy okaz shinobi.

- Rozumiem, że szukasz schronienia na najbliższe miesiące? Mogę ci je zapewnić, lecz w zamian będziesz musiała pomóc przy więźniach z Północnej Kryjówki. Przeprowadzam tam na nich eksperymenty i sama rozumiesz, nad częścią z nich trudno jest zapanować. Karin jest świetnym sensorem, ale potrzeba nam jeszcze kogoś, kto ściągnie ich w razie ucieczki z powrotem - wyjaśnił, a niebieskowłosa pokiwała głową.

- Kiedy zaczynam? - spytała rzeczowym tonem, a on uśmiechnął się szeroko.

- Twoje umiejętności sprawdzę teraz.

Nie powiem, że wszystko szło wtedy gładko. Ten obślizgły wąż naprawdę się starał przy tworzeniu swoich marionetek, a po przybyciu Juugo było tylko gorzej. Więźniom odbijało i całkowicie tracili nad sobą kontrolę.

Razem z Karin przez ponad rok pilnowałyśmy razem laboratoriów, a na ostatnie miesiące mojego pobytu u Orochimaru zostałam przeniesiona do jego głównej kryjówki, gdzie przygotowywaliśmy wszystko na przybycie Sasuke. Nie spotkałam go wtedy, odeszłam, nim miałam ku temu okazję, czego teraz nawet trochę żałowałam. Do moich obowiązków należało pomaganie Kabuto podczas wykonywania zabiegów na więźniach. W całym moim życiu nie widziałam na raz tyle krwi i ludzkich wnętrzności skupionych w jednym pomieszczeniu. Odór unoszący się w nim wywoływał mdłości i odruchy wymiotne, które jednak znikały po kilku godzinach, a potem nie pojawiały się już wcale. Mogłam wtedy z czystym sumieniem przyznać, że dopadła mnie znieczulica, a o to właśnie Sanninowi chodziło. Nie mogłam też nie być mu za to wdzięczna, jakby nie patrzeć to właśnie przez to byłam wstanie wytrzymać z samą sobą tak długo. Zaraz po opuszczeniu jego kryjówki, kilka dni przed przybyciem Uchihy, byłam zmuszona do walki częściej, niżbym sobie ego życzyła. Informacja o moim ponownym pojawieniu się na terenie wiosek przedostała się jakoś do mojego klanu i Shinai zaczęła wysyłać za mną shinobi. Jak do tej pory, wyjątkowo nieskutecznie.

Ból głowy, który odczuwałam dotychczas powoli znikał i zaczynałam czuć się normalnie, postanowiłam więc poruszyć po raz kolejny temat, który mnie nurtował.

- Itachi, jest coś, czego nie potrafię zrozumieć. - Spojrzał na mnie z wyczekiwaniem, ale wyczułam w jego postawie, że zaczął być ostrożny. Zupełnie, jakbym miała się na niego w każdej chwili rzucić. Chyba mnie przeceniał. - Byłeś w stanie zostawić samego własnego brata, ale Harami nie potrafisz? - Starałam się by zabrzmiało to jak neutralne pytanie, jego reakcja utwierdziła mnie jednak w przekonaniu, że trafiłam prosto w sedno. Co oczywiście nie było w najmniejszym stopniu pocieszające, wręcz przeciwnie.

Patrzył na mnie przez moment, prawdopodobnie nieświadomie zaciskając pięści, po czym odwrócił się i przyspieszył kroku.

- To nie to samo - rzucił tylko, a ja zmrużyłam oczy. Z pewnością nie to samo. Nikt przy zdrowych zmysłach nie stawiałby kogoś takiego jak ta dziewczyna na równi z rodziną, a on najwyraźniej to robił. Mogłam nie wiedzieć, co dokładnie wydarzyło się w jego przeszłości, ale nie do pomyślenia było dla mnie, że zostawił Sasuke, a ją nadal niańczył. Z tak niesamowicie błahego powodu. Rana, którą odniosła osłaniając go przed Orochimaru nie mogła być poważna, bo nie było po niej śladu. Żadnych widocznych blizn, żadnego zakłócenia w przepływie chakry, żadnych oderwanych części ciała czy brakujących organów, Zatem dlaczego?

- Aż tak jest dla ciebie ważna? – spytałam wbrew sobie, a on doskonale zdawał sobie sprawę, że wszystko zależy już od jego słów. Może dlatego nic wtedy nie powiedział, tylko w milczeniu szedł dalej? Znienawidziłam za to jego i siebie.

Nie odzywaliśmy się przez resztę drogi, a gdy dotarliśmy do Oto miałam już wszystkiego serdecznie dosyć i wpadłam w wyjątkowo podły nastrój. Spojrzałam na kartkę daną nam przez Paina i skierowaliśmy się w stronę znajdującego się na uboczu lasu. Gdy tylko weszliśmy głębiej ogarnęły mnie złe przeczucia i nie myliłam się. Wyczułam chakrę Karin i zaraz potem wyłoniła się ona zza jednego z drzew. Zaraz po niej pojawił się Sasuke i całą czwórką stanęliśmy jak wryci. Takiego obrotu sprawy nie przewidziało żadne z nas.

- Itachi. – Ton głosu młodszego Uchihy przyprawił mnie o dreszcze i z trudem opanowałam chęć ucieczki. Był pełen nienawiści i złości, ale ku mojemu zaskoczeniu, Itachi nie patrzył na niego w podobny sposób. Było wręcz odwrotnie, jego przymrużonych oczach widniało wahanie i niechęć, jednak nie do brata, lecz do konfrontacji z nim.

Przełknęłam ślinę i zerknęłam na Karin, która podobnie jak ja, nie miała pojęcia, jak się zachować.

- Sasuke. Miło cię znowu widzieć – odezwałam się niby wesoło, a starszy Uchiha zerknął na mnie zdziwiony. – Czy moglibyście odłożyć swoje porachunki na kiedy indziej? – To było zdecydowanie najgłupsze pytanie retoryczne, jakie w życiu zadałam. W ciągu kilku sekund między braćmi wywiązała się walka, a ja i czerwonowłosa odsunęłyśmy się na bok. Przyglądałam się z niedowierzaniem ich płynnym i zdecydowanym ruchom. Nie wahali się, stając naprzeciw kogoś z rodziny, kto kiedyś był im drogi? To było coś, czego nie potrafiłam zrozumieć.

Itachi odskoczył do tyłu i znalazł się obok nas.

- Harami – powiedział nagle, a mnie na moment zamurowało, nie tylko mnie zresztą. Sasuke znieruchomiał, wyraźnie nie rozumiejąc, o co chodzi. Byłam tak samo zdezorientowana jak on, do czasu gdy czupryna fioletowych włosów nie znalazła się w naszym polu widzenia. – Misami, zajmij się nią!

- Itachi! – krzyknęła, podbiegając bliżej, a ja zaklęłam siarczyście.

- Harami nie podchodź! – Reakcja Sasuke na słowa brata była natychmiastowa. Ostrze z Raikiri wymierzone było w dziewczynę, a ja po raz pierwszy w życiu nie ruszyłam się odruchowo, by osłonić kogoś, kto teoretycznie stał po mojej stronie. Przynależałyśmy do tej samej organizacji, a ja stałam i patrzyłam, jak brunet znajduje się coraz bliżej niej.

- Sasuke, nie! – Słowa Karin wyrwały mnie z otępienia i nim się obejrzałam, parowałam cios Uchihy własną kataną. Harami znajdująca się za moimi plecami patrzyła na nas z szeroko otwartymi oczami. Wiedziałam, dlaczego Uzumaki krzyknęła. Słyszałam od niej, że Sasuke nigdy nikogo nie zabijał w czasie walki, ale tym razem jego intencje były jasne. Gdyby nie ja, moja kuzynka byłaby już tylko wspomnieniem. Poczułam dreszcz na samą myśl i na moment poczułam, że żałuję obrony jej. Zaraz potem uczucie to zostało zastąpione przez obrzydzenie do samej siebie. Jak mogłam życzyć jej śmierci? Nieważne, jak jej nienawidziłam, tak naprawdę wadził mi tylko jej charakter, nie wyrządziła mi żadnej krzywdy. Więc dlaczego z takim oporem ją ratowałam?

- Nie chcesz jej tu. Dlatego zejdź mi z drogi – odezwał się Sasuke, a w jego oczach błysnął Sharingan. Odskoczyliśmy od siebie i w trakcie chwyciłam Makari za nadgarstek i pchnęłam pod jedno z drzew. Itachi w tym czasie po raz kolejny znalazł się przed młodszym z Uchiha i walka na nowo się zaczęła. Chwilę potem zastygli w bezruchu.

- Genjutsu. Mamy trochę czasu, idziemy! – krzyknęłam do dziewczyny, ale ona pokręciła przecząco głową.

- Nie! Nie możemy zostawić go samego z Sasuke! Nie pójdę! – Zacisnęłam szczękę, stanęłam przed nią i wymierzyłam jej policzek.

- Będziesz tu tylko zawadzać! Po cholerę się tu zjawiłaś, sprawiasz same problemy! Jesteś za słaba, by mieszać się w taką walkę! – odwrzasnęłam wściekła, gdy spojrzała na mnie szklistymi oczami. Co z tą dziewczyną było nie tak?! Ja sama chciałam wydostać się z tego miejsca jak najszybciej, by znaleźć się od tej dwójki jak najdalej.

- Oni nie mogą ze sobą walczyć! Nie po to Itachi go chronił przez cały ten czas, by tak to się skończyło! Proszę… tylko ciebie mogę prosić, tylko ty z nas wszystkich masz szansę ich powstrzymać. Proszę, nie pozwól, by był zraniony jeszcze bardziej! Jeśli nie, ja i tak pójdę! – Przełknęłam ślinę i otwarłam usta, nie miałam jednak pojęcia, co powiedzieć. Chronił? Zraniony? O czym ona mówiła?

Dlaczego? Dlaczego jej zapłakana twarz tak na mnie działała? Dlaczego tyle o nim wiedziała? Obserwowałam go, odkąd pierwszy raz go zobaczyłam. Chciałam przez cały ten czas poznać go bliżej, a on nigdy mi na to nie pozwolił. Moje zachowanie mogło mu wydać się szczeniackie, ale tylko tak potrafiłam. Nie chciałam zachowywać się inaczej, chciałam jak najczęściej móc wyrzucić przeszłość i to, co mnie czekało ze swoich myśli. Mając tę dziewczynę w tym stanie przed sobą, po raz pierwszy pomyślałam, że z nas dwóch, to właśnie ja nie jestem go warta. To ona go znała, ona go rozumiała i ona była dla niego ważna. Była gotowa zrobić dla niego to, na co ja nie mogłam się już zdobyć w stosunku do nikogo. Poświęcić się.

Wyciągnęłam w jej stronę dłoń, by przetrzeć zaczerwieniony policzek, gdy coś błysnęło obok nas i zobaczyłam, jak osuwa się na ziemię, z kataną, która przebijała jej klatkę piersiową.

- E-ej… Co ty… - Opadłam na kolana obok niej, gdy kaszlnęła, wypluwając krew na swoją bluzkę. – Harami. Nie waż się… - wyszeptałam. – Cholera, cholera, cholera! – Czemu? Czemu akurat w takim momencie? Czemu wtedy, gdy Itachi oddał ją pod moją opiekę? Nawet z czymś takim nie mogłam sobie poradzić?

Podniosła powoli dłoń i zacisnęła ją na końcach moich włosów.  

- Proszę. Zajmij się… nim. – Kaszlnęła po raz kolejny, a ja z trudem przemówiłam ponownie.

- Myślę, że jestem ostatnią osobą, która powinna się kimkolwiek zajmować. – Poczułam łzy cisnące mi się do oczu i zamrugałam gwałtownie, by się ich pozbyć.

- Dasz… radę. – Patrzyłam, jak jej powieki powoli opadają i nic nie byłam w stanie zrobić. Nie znałam medycznych justu. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Karin, ale nigdzie jej nie było, a odgłosy walki dochodzące zza drzew na moment ucichły. Chwilę później obok mnie pojawił się Itachi, w zakrwawionym płaszczu, który znieruchomiał na nasz widok. Stał tylko i patrzył, a ja czułam, jak jej ciało staje się bezwładne, a po chwili ręką, którą mnie trzymała spada z cichym uderzeniem na ziemię.

Zamknęłam oczy i odetchnęłam głęboko, odsuwając się od dziewczyny i moje miejsce niemal natychmiast zajął Uchiha. Przejechał dłonią po jej policzku, a mnie zrobiło się niedobrze. Odeszłam od niego kilka kroków, wyjmując z kabury kunai. Kucnęłam pod jednym z drzew, zebrałam swoje włosy razem i jednym cięciem skróciłam je aż do brody. Ułożyłam je przed sobą i złożyłam razem dłonie, pochylając głowę do przodu.

- Jako członkini i przyszła głowa klanu Akari, oddaję Harami Makari, z bocznej gałęzi rodziny, pod opiekę Chisetsuny-sama, pomimo tego, iż nie była ona jej kontrahentką. Obiecuję wypełnić swe postanowienie w przeciągu pięciu lat. – Mój głos był cichy, ale wyraźny. Klasnęłam w dłonie i włosy spłonęły fioletowo-błękitnym płomieniem, który po chwili pojawił się na ciele Harami, a Uchiha cofnął się do tyłu.

- Co ty…? – Odwrócił się i spojrzał na mnie zdezorientowany i zszokowany. Poczułam piekący ból na lewej stronie szyi, którą po chwili pokrył mały tatuaż w kształcie motyla.

- Możemy iść. Nic tu już po nas – odparłam, ignorując jego pytanie i mijając go ze spuszczoną głową. Zawiodłam jego, siebie i nawet tę dziewczynę. Nie zamierzałam powtórzyć tego błędu. Właśnie złożyłam obietnicę Chisetsunie-sama, że przejmę klan i na tym zamierzałam się skupić. Nie chciałam czuć takiej niechęci i bezsilności już nigdy więcej. – Po powrocie wyjaśnię wszystko Liderowi – dodałam, przyspieszając kroku.

Uchiha podążył za mną w milczeniu, za co byłam mu wdzięczna. Nie podszedł bliżej, przez cały czas szedł kilka metrów za mną, gdy przecierałam mokre policzki rękami, zaciskając zęby, by żaden dźwięk nie wydobył się z moich ust.