XIV. "If it turns into more that's alright..."

Rozdział szybciej, niż ktokolwiek by się go spodziewał, łącznie ze mną xD Mam nadzieję, że się spodoba i bez zbędnych wstępów - enjoy ;)

- Mam dość łażenia na co drugi jej trening! To nie ma najmniejszego sensu, za każdym razem zbieracie ją z ziemi! To się robi nudne! – Trzasnęłam pięścią w biurko Paina, na co rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie. Ale czy to naprawdę była moja wina, że przyprowadził do organizacji kogoś tak słabego? 

- Jednak czy dzięki temu nie dowiedziałaś się paru ciekawych rzeczy? Ona nie zagraża naszej organizacji, dlatego zdecydowałem się ja tu ściągnąć. To, że zagraża tobie to oddzielna sprawa i sama musisz się nią zająć. Wiedz natomiast, że nie wolno ci jej zabić, bo to pokrzyżuje moje plany. Poza tym masz wolną rękę – odparł, jak gdyby nigdy nic, a we mnie zawrzało. A więc mówiąc prościej: miał to gdzieś. Po prostu rewelacyjnie.

- Sam widok tej dziewczyny przyprawia mnie o mdłości, a ty najwyraźniej robisz wszystko, bym została jej niańką, zupełnie jak Uchiha! Nie zamierzam uczyć jej podstaw, które powinna opanować w Akademii! Dlatego dopóki nie osiągnie przyzwoitego poziomu nie licz, że się do niej zbliżę. Mam teraz na głowie sprawy mojego klanu, który jeśli do mnie dotrze, pokrzyżuje, a przynajmniej opóźni, wszystkie twoje plany, a tego chyba nie chcesz, prawda? – Odchylił się na krześle i zmierzył mnie wzrokiem.

- Czego się dowiedziałaś? – spytał po chwili ciszy wpatrując się we mnie z uwagą.

- Ona jest tu tylko po to, by mnie obserwować. Ma co tydzień składać raporty, jednak Itachi twierdzi, że w ciągu ostatnich dni nie miała na to szansy. Jednak jak oboje doskonale wiemy, jego słowa dotyczące jej osoby należy potraktować z odpowiednim dystansem – powiedziałam z przekąsem, a rudowłosy uśmiechnął się kpiąco pod nosem. – Martwi mnie natomiast fakt, że po raz pierwszy mój klan zdecydował się na wynajęcie kogoś spoza rodziny. Ten ktoś ma mnie do nich przyprowadzić żywą tyle tylko wiem, nie mam pojęcia, kto to może być, bo tak naprawdę może być to każdy zdolniejszy shinobi – dokończyłam, zarzucając nogę na nogę. Westchnęłam zrezygnowana, Pain natomiast splótł palce i oparł na nich podbródek.

- To faktycznie może być problem, nie potrzeba mi zbędnych problemów, a dzięki Harami będą znali twoje położenie. Zauważyłaś kogoś blisko siebie? – Zabawne to pytanie.

- Poza Sasorim, Itachim, Konan i Hidanem? Hm… pomyślmy… nie – zakpiłam, na co zmrużył oczy.

- Bądź poważna albo radź sobie sama. Wybieraj – warknął wyraźnie zirytowany. Przewróciłam oczami.

- Zamieniam się w słuch – powiedziałam, unosząc ręce w geście obrony.

- Wyślę kogoś do twojej wioski, może uda się zdobyć jakieś informacje. Ty tymczasem, skoro nie chcesz pomagać kuzynce zajmiesz się czymś innym. – W końcu. Znudziło mi się robienie za przyzwoitkę. – Po pierwsze zrobisz sobie przerwę od Sasori’ego. Irytujecie mnie, gdy jesteście we dwójkę – powiedział i zabrzmiało to jak wyrzut małego dziecka, przez co z trudem stłumiłam chichot. – Po drugie wybierzesz się z Itachim do wioski dźwięku, gdzie najpierw spotkacie się z moim informatorem, a następnie znajdziecie tę osobę – podał mi fotografię, na której znajdował się starszy mężczyzna – i odbierzecie od niego pewien zwój, a następnie zabijecie. Od pewnego czasu sprzedaje informacje o naszej organizacji i to mi się nie podoba. – Kiwnęłam głową, jednak jedna rzecz mi się nie spodobała.

- Dlaczego akurat z Uchihą? – spytałam, krzywiąc się, jakby ktoś wcisnął mi do ust cytrynę.

- Szczerze mówiąc nie tylko ty i Sasori mnie ostatnimi czasy wkurzacie. O ile w waszym przypadku spowodowane jest to szalejącymi hormonami i jednoznacznymi sytuacjami, o których muszę słuchać podczas śniadania, obiadu i kolacji, tak w przypadku Itachi’ego i Harami... jakby to ująć… - Zastanowił się chwilę, po czym kontynuował. – Ona jest zbyt niesamodzielna. Potrzebna mi jest do przeprowadzania badań, nie mogę pozwolić, by jeden z moich najlepszych ludzi był wszędzie tam, gdzie ona tego chce.

- To się zdziwisz – mruknęłam pod nosem. Rozdzielenie ich było jak wyciąganie gumy do żucia z włosów. Niemal niemożliwe.  – Myślisz, że ona na to pozwoli? Bez zrobienia sceny? – Błagam, on chyba nie był aż tak naiwny? Ku mojemu zaskoczeniu wzruszył jedynie ramionami.

- Nie wiem i nie zamierzam tego sprawdzać, bo to ty poinformujesz o tym Itachi’ego. – Otworzyłam szeroko oczy. Żartował, prawda? – Siedzi ze wszystkimi w sali treningowej, popisują się jak zwykle, możesz iść już teraz. – Aha, coś jeszcze?

- Czy ty chcesz, żebym zginęła w boju? Zresztą, nie chcę z nim nigdzie iść! – fuknęłam, on jednak nic sobie z tego nie robił, wręcz przeciwnie, wydawał się dziwnie zadowolony z siebie.

- Nie obchodzi mnie to. Pożegnaj się z Akasuną i do roboty, ruszacie z samego rana – odparł i mogłabym przysiąc, że uśmiechnął się złośliwie. Parszywiec.

Chcąc nie chcąc wstałam i skierowałam się do drzwi. W progu odwróciłam się jeszcze i spojrzałam na niego wkurzona.

- To się źle skończy i ty dobrze o tym wiesz – fuknęłam wychodząc i trzaskając drzwiami.

Pięć minut później dotarłam na wewnętrzną salę treningową i to, co zobaczyłam mnie załamało. Lider miał rację, przyszedł czas na popisy. Na największej ścianie ustawiona była drewniana płyta, przed którą stali z rozłożonymi rękami Kisame I Hidan, szczerzący się jak głupki. Na drugim końcu sali znajdowała się reszta Akatsuki z shurikenami i kunai w dłoniach, którymi rzucali w stronę dwójki shinobi. Jak małe dzieci, które znalazł sobie zabawę. Wyciągnęłam broń z kabury i gdy Deidara rzucił shuriken, ja rzuciłam swoim w jego. Rozległ się szczęk metalu i wszyscy spojrzeli w moją stronę. Uśmiechnęłam się złośliwie i podeszłam bliżej.

- Niosę przewspaniałe wieści od Lidera – zaczęłam ironicznie. – Itachi i ja idziemy jutro rano na misję. – Z przyjemnością obserwowałam jak zmienia się wyraz twarzy zarówno Uchihy, jak i Harami. – Też się cieszę – sarknęłam.

- Nie zgadzam się! – oświadczyła fioletowo włosa, a ja parsknęłam śmiechem.

- A czy ktoś cię pytał o zdanie? Nie, więc siedź cicho – odparłam przesłodzonym głosem.

- Mnie też się to nie podoba – odezwał się nagle Sasori, odniosłam jednak wrażenie, że po prostu sobie żartuje. Cóż, to by było w jego stylu. Też tak umiałam.

- Oh, nie martw się! – Podeszłam do niego i uwiesiłam mu się na szyi, ku ogólnemu zdumieniu. Konan zachichotała, a Hidan pokręcił głową i razem z Kisame podeszli do nas, wyraźnie zainteresowani. – Postaram się wrócić szybko! – dodałam śpiewnym tonem, od którego mnie samej zrobiło się gorzej na żołądku. Poczułam jego dłonie w talii, gdy zbliżył usta do mojego ucha.

- Wiem, co robisz i nie odpowiada mi to. Mimo to, powodzenia z nim – wyszeptał, a ja uśmiechnęłam się delikatnie.

Nie rozumiałam układu, który samoistnie zapanował między nami. Podobał mi się, co do tego nie było wątpliwości, z trudem trzymałam ręce przy sobie, z większym lub mniejszym skutkiem, i wiem, że było to obustronne. Jednocześnie czułam w nim oparcie takiego samego rodzaju jak to, które miałam w Hidanie. Czy mogłam go zatem nazwać przyjacielem? Było to chyba nieodpowiednie słowo, zważywszy na ostatnie wydarzenia, jednak nie czułam się z tym źle, wręcz przeciwnie. I chyba właśnie to mnie w tamtym momencie zaniepokoiło.

Odsunęłam się i odwróciłam przodem do reszty.

- Tak w ogóle to co robicie? – spytałam, dla rozładowania atmosfery.

- Sprawdzamy kto ma najlepszy cel, un – wyszczerzył się Deidara. Grupa przestępców rangi S i najlepszych ninja bawi się w rzucanie do celu. Chyba nie mam pytań.

Spojrzałam z uniesionymi brwiami na lalkarza, a on pokręcił tylko głową zrezygnowany. Starałam się ignorować Harami, patrzącą na mnie wzrokiem wygłodniałej bestii, jednak w pewnym momencie było to niemal niemożliwe.

- Okej, dość! – Wskazałam na nią niegrzecznie palcem, na co momentalnie się wyprostowała. – Ta, która trafi kunai bliżej Hidana pójdzie na tę misję z Uchihą – powiedziałam i zobaczyłam, jak rozbłysły jej oczy. Zabawna dziewczyna. Jashinista spojrzał na mnie krzywo, z pewnością doskonale wiedząc, co zamierzam zrobić, ale nic nie powiedział, tylko posłusznie ustawił się pod ścianą.

Kiwnęłam głową.

- Możesz zacząć – powiedziałam, z trudem hamując śmiech. Fioletowowłosa podrzuciła kunai, po czym zamachnęła się mocno. Broń wbiła się tuż obok głowy Hidana, który nagle uśmiechnął się szeroko. No tak, zapomniałam, że to sprawi mu przyjemność…

Strzeliłam na palcach i wyciągnęłam swój kunai.

- Patrz, będzie śmiesznie! – rzuciłam wesoło, odwracając się tyłem do siwowłosego i rzucając broń przez ramię. Wbiło się idealnie w środek jego brzucha i po chwili po sali rozległ się mój i jego śmiech. – Wygrałam – oświadczyłam, a Hidan odrzucił kunai w moją stronę. Złapałam go między palce, a Harami drgnęła.

- Chyba żartujesz! Miało być jak najbliżej! – krzyknęła, a ja udałam zdumienie.

- No i było. Nie powiedziałam, że nie można wycelować prosto w niego, prawda? – Uśmiechnęłam się złośliwie, a chwilę później dziewczyna wyszła z trzaskiem zamykając drzwi. Ugh… to podobieństwo mi się nie podobało.

- Specjalnie ją wkurzasz – warknął Uchiha przy akompaniamencie chichotu całej reszty Akatsuki. Wzruszyłam ramionami.

- Ona wkurza mnie samą swoją egzystencją, jakoś muszę odreagować – odparłam znudzonym tonem. – Życie nie jest fair, powinna już dawno się tego nauczyć. W pewnym sensie wyświadczam jej przysługę – dodałam. – Widzimy się o piątej przed wejściem do siedziby. Jakby mnie nie było, znaczy że zaspałam. Hidan, masz czas? – Zapadła cisza, a mój przyjaciel spojrzał na mnie zdziwiony, po czym uśmiechnął się szeroko.

- To co zwykle? – spytał z nadzieją w głosie.

- To co zwykle.

*  *  *

- Wyobrażasz to sobie! Z tak błahego powodu on pozwala jej nad sobą ślęczeć! – Z hukiem odstawiłam kufel z piwem na barowy blat, a siwowłosy ponownie polał sobie czystej. – I jeszcze na każdym kroku ma do mnie jakieś pretensje, widziałeś zresztą! – wywarczałam, a barman spojrzał na mnie krytycznie. – Czego się gapisz?! – fuknęłam, na co odwrócił się i odszedł na drugi koniec lady.

- Cóż, na pewno się tego po nim nie spodziewałem… Ale z drugiej strony, czy ty nie znalazłaś już sobie zastępstwa? – spytał Hidan, a ja pokręciłam przecząco głową.

- To nie to samo, nie traktujemy tego z Sasorim poważnie – odparłam.

- Nie traktujecie, czy raczej on nie traktuje? – spytał nagle. Zacisnęłam usta w wąską linię i machnęłam na niego ręką.

- Szczegół. Znasz mnie, zdążyłam się już z tym pogodzić i przyzwyczaić. Przyzwyczaiłabym się też do sytuacji z Uchihą, gdyby nie odzywał się do mnie na każdym kroku i nie zawracał mi tak dupy. Żeby jeszcze chodziło o coś innego niż to babsko, ale nie, skąd! Na sam jej widok mi się odechciewa! – powiedziałam, czując coraz większe zdenerwowanie i natychmiast sięgnęłam po piwo, jednak mój towarzysz podsunął mi swoją szklaneczkę. – Wiesz, że nie lubię mocnych trunków – mruknęłam, mimo to sięgając po nią i wypijając wszystko na raz. – Ohyda… - Skrzywiłam się i wystawiłam język.

- Poproszę whisky. – Spojrzałam na niego z przerażeniem w oczach na takie zamówienie.

- Jakbyś zapomniał, mam jutro misję – odezwałam się, ale on tylko się uśmiechnął.

- Wytrzeźwiejesz w drodze – stwierdził, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Cóż, nie byłby to pierwszy raz, więc…

- W sumie fakt. Zdrowie! – Wymiesza się, oj wymiesza. Jak ostatnio.

Stuknęliśmy się szklankami.

- Co zamierzasz? Nie, żebym już kiedyś zadał ci to pytanie. – Upiłam łyk alkoholu, po chwili wahania wlewając w siebie i resztę. Hidan uniósł brwi.

- Szczerze? Nie mam zielonego pojęcia, ale jedno wiem na pewno. Dopóki ta fioletowa flądra jest u niego na pierwszym miejscu, kijem go nie tknę – powiedziałam wyniośle, w duchu modląc się o taką wytrwałość.

- Co, jeśli on tknie ciebie? – Zachichotałam jak głupia.

- On mnie? Musiałby się tu spić razem z nami. – Jashinista zastanowił się chwilę, jednak nic nie powiedział. Dopiero po kilku sekundach ciszy opróżnił swoją szklankę i odwrócił się do mnie przodem.

- Wiecznie nie może jej niańczyć, tak samo, jak nie może ci robić wyrzutów za swoje własne niezdecydowanie. Uważam jednak, że ty sama też powinnaś przystopować w kwestii lalkarza. Wiem, że ten układ wam odpowiada, to widać, ale pamiętaj, że chcąc ich obydwu możesz zostać z pustymi rękoma. – Nienawidziłam, kiedy mówił z sensem. Zdecydowanie nie poprawiał mi wtedy humoru.

- Obawiam się, że go nie doceniamy. Sam wiesz, jak to wygląda, jak grochem o ścianę – westchnęłam. – Polej mi, zanim stracę chęć powrotu do tej dziury.

- Myślę, że całkiem nieźle się wpasowałaś w tę organizację. Okazujesz uczucia, już się martwiłem, że jedyne ludzkie cechy, jakie w tobie zostały, to niechęć do samej siebie przez twoje umiejętności. – Zabolało. Wkroczyliśmy na nieprzyjemny temat.

- Sasori je zaakceptował bez wahania. Nie patrzy na mnie jak na dziwoląga, wręcz przeciwnie. Dlatego lubię z nim być – wyjaśniłam, a Hidan przekrzywił lekko głowę.

- On sam jest tak zdrowo pokopany, że inni wyglądają przy nim jak uczniaki z Akademii – odparł z rozbawieniem i musiałam przyznać mu rację. – Faktem jednak jest, że nigdy nie widziałem, żeby oceniał kogoś po umiejętnościach. Gdyby tak było, nie dogadywałby się z Deidarą – dodał.

- No widzisz.

- Ale poważnie też cię nie traktuje. – Znowu się skrzywiłam.

- Tego nie wiem, ale podejrzewam, że nie. Gdyby jednak coś się działo, to poza tobą, zwróciłabym się o pomoc również do niego – odparłam, nieco na odczepnego. Nie kłamałam, co to, to nie. Po prostu odnosiłam wrażenie, że gdyby taka sytuacja miała miejsce, lalkarz zrobiłby wszystko, bym sama sobie poradziła. Co oczywiście nie było wcale takie złe.

- Skoro tak twierdzisz, zrobisz, jak zechcesz.

- Owszem, zrobię. Ale i tak dzięki. – Uśmiechnęłam się lekko i sięgnęłam po szklankę.

Kilka godzin i x butelek później próbowałam razem z Hidanem znaleźć drogę powrotną do organizacji, z trudem utrzymując się w pozycji pionowej. Jashinista miał rękę przewieszoną przez moje ramię, a ja klęłam, na czym świat stoi, co oczywiście średnio różniło się od zwykłego bełkotu.

- To… to twoja wina Misa! – wydusił z siebie siwowłosy, gdy w końcu w oddali dostrzegliśmy wejście do siedziby, a przed nią czyjąś sylwetkę. Miałam nadzieję, że nie było już tak wcześnie, by był to Uchiha, miałam co do tego niestety bardzo złe przeczucia. – Przestaliśmy pić codziennie i wychodzimy z wprawy! Musimy to wszystko nadrobić! – Roześmiałam się głośno, słysząc wyrzut w jego głosie. Zupełnie jak małe dziecko. Wróć, zupełnie jak Lider poprzedniego wieczoru.

Potknęłam się o coś, szybko jednak udało mi się odzyskać równowagę, w trakcie jednak Hidan zaliczył piękną glebę. Spojrzałam pod swoje nogi, a on obrzucił mnie morderczym spojrzeniem. Ryknęłam śmiechem, płosząc kilka ptaków, które odleciały z pobliskich drzew.

- Hahaha! Wyglą... wyglądasz jak sierota! – Czknęłam i szybko zakryłam usta ręką, na co tym razem to on się zaśmiał.

- I kto to mówi! – Z trudem podniósł się na nogi, zataczając się jak ostatni pijaczyna, po czym spojrzał w stronę siedziby. – O, Itachi! – powiedział, ku mojemu przerażeniu. – Itaaś! – zawołał po chwili, a ja momentalnie wytrzeźwiałam, gdy brunet niespodziewanie pojawił się przed nami.

- Cieszę się, że dobrze się bawicie. – Ton jego głosu był cichy i złowieszczy. – Misami, wiesz, która godzina? – spytał, a ja przełknęłam głośno ślinę. Czyżby moja ostatnia?

- Um… nie? – Podrapałam się w tył głowy i wyszczerzyłam niewinnie. A przynajmniej tak miało to wyglądać.

- Natychmiast się ogarnij i idziemy! – zagrzmiał i był to chyba pierwszy raz, kiedy podniósł głos. Co za osiągnięcie z mojej strony! Zachichotałam pod nosem, a on momentalnie zmrużył oczy, w których błysnął Sharingan. – W.Tej.Sekundzie – wycedził, na co pokiwałam energicznie głową, dopóki nie dopadły mnie mdłości.

- Nee, Hidan, idziemy – powiedziałam, ale Jashinista był już w połowie drogi do wejścia. – Ty wstrętny zdrajco! – wrzasnęłam, ale odpowiedział mi jego śmiech. – Ugh… - Przytknęłam dłoń do skroni, gdy po raz kolejny zakręciło mi się w głowie.

Spojrzałam ponownie na Uchihę, który wpatrywał się we mnie tym razem jakby zrezygnowany.

- Daj mi butelkę wody i zimny prysznic, a będę zdatna do użytku – powiedziałam w obronnym odruchu, na co kąciki jego ust uniosły się lekko w górę.

- Masz szczęście, że wszyscy jeszcze śpią – wymamrotał pod nosem, a w następnej sekundzie znalazłam się u niego na rękach. Zdusiłam pisk i objęłam go za szyję. – To ostatni raz, kiedy się tobą zajmuję – oświadczył, a ja powoli zaczynałam normalnie myśleć.

- Zabawne, sądziłam, że masz w tym doświadczenie – docięłam, opierając głowę w zagięciu jego szyi. Czułam, jak się spiął.

- Nie zaczynaj nawet teraz – mruknął zirytowany i nic już nie powiedziałam. Przeszedł przez korytarz i ku mojemu zdumieniu otworzył drzwi do swojego pokoju, a następnie do łazienki i ustawił mnie pod prysznicem. No, zrobiło się miło, nie będę narzekać.

Jakby czytając w moich myślach pochylił się, a ja uderzyłam plecami o zimne kafelki na ścianie. Niemal się uśmiechnął, gdy oparł dłoń tuż obok mojej głowy.

- Nie zrobię tego – szepnął mi do ucha przyjemnie niskim tonem. I nim zdążyłam zaprotestować, odsunął się i puścił na mnie strumień lodowatej wody. Po pomieszczeniu rozległ się mój pisk, a on zamknął za sobą z hukiem drzwi.

- Uchiha, pożałujesz tego! – wrzasnęłam, puszczając szybko ciepłą wodę.